امروز روز تولدش است. ساعت که به ۱۰ صبح برسد، او بیست ساله است و من بیست سال مادری کرده‌ام؛ مادری- خانه‌داری. شغلم خانه‌داری نبود. کارمند شرکتی بودم با بیمه و همه مزایا اما پسرم که آمد مادری شدم تنها؛ شغلم بی‌بیمه و مزایا با ماموریتی تمام‌وقت. از صبح تا شب، از شب تا صبح، هر روز بدون تعطیلی، بدون یک روز پشیمانی اما الان بعد از بیست سال، حس رضایتی که ته دلم داشتم با این حرفش خراب شد: «تو یک زن خانه‌داری که از مسایل جامعه و اجتماع، چیزی نمی‌دونی!» دستم درد می‌کنه، خونه بوی نم تمیزی می‌ده، بوی خورشت آلواسفناج همه جا پیچیده اما من دستم درد می‌کنه و احساس می‌کنم همه کارهایی که کردم بیهوده است. نمی دانم! شاید خانه‌داری یک کار بیهوده است، بی‌اجر و بی‌مزد! دستم درد می‌کنه! ...

شاید ندانید که ساختن «مستند مسابقه» آن‌قدرها هم کار ساده‌ای نیست. ساعات طولانی کار، استرس زیاد، اتفاقات غیرمنتظره در حین تولید، تغییرات آنی در درام مستند مسابقه، بروز احساسات شدید شرکت کنندگان، سرعت سریع تولید، همه و همه باعث سخت تر شدن ساخت این قالب از برنامه‌سازی تلویزیونی می شود. در ادامه با مروری بر چالش های ساخت رئالیتی شو به بررسی توانمندی های نیروهای داخلی در ساخت این گونه نوظهورِ تلویزیونی و هم‌چنین ذکر یک نمونه موفق برنامه در این حوزه می پردازیم.

بازی ایران و پرتغال رو دیدی؟ حتما الان داری غصه می خوری و داری میگی: اون توپ آخر طارمی گل شده بود، صعود کرده بودیم... اگه مراکش ۳_۱ اسپانیا رو برده بود، صعود کرده بودیم... اگه پنالتی رو یکم زودتر زده بودیم و وقت بیشتری داشتیم، صعود کرده بودیم... اگه بازی با اسپانیا رو مساوی کرده بودیم، صعود کرده بودیم... و اگر و اگرهایی دیگر...